مادر تو می روی اما زینب چه کند با غم حسین

مقبره اش سنگ یادبود ندارد

همه جهان قباله زهراست

قرن ها می گذرد و ما هنوز اندر خم کوچه اول هستیم

و هنوز این سؤال را از خودمان می پرسیم که:

چرا فاطمه (س)شبانه دفن شد

ما هنوز از خودمان می پرسیم و هنوز پاسخی برای آن نیافته ایم

دل علی(ع) به وسعت زهرا گرفته و قلبش در تکاپوی دنیاطلبان به میدان مبارزه بین حلم و صبر برای اسلام و دنیا طلبی و عطش قدرت مبدل شده و ما چه نشسته ایم که علمدار علی در پیش چشمانش و در برابر کودکانش پهلو شکسته شد.

ای مسمار! ایکاش هیچوقت بر گره در خانه علی تکیه نمی زدی و ایکاش نمی آمد آن زمانی که تصمیم گرفتند درب خانه علی را از چوب بسازند .

زهرای من، زهرای علی! ای که تمام آسمانها و تمام فرشتگان الهی در برابر سجده تو قد خمیده می کنند ، اینک چگونه شد که امامت را و شوهرت را در برابر آسمانها و فرشتگان الهی قد خمیده دیدی و یارای یاریش نداشتی ؛ این کدام دست نفرین شده ای بود که دست خدایی تورا کبود نمود و بازوی علی یارت را در یاری علی به قلب طفلت پیوند زد.

زهرای علی! چگونه در روز قیامت و در صحرای محشر چشم به قدم های تو بدوزیم و آن زمان که ندا آید دختر فخر اولیا وارد محشر می شوند انتظار شفاعت از شما داشته باشیم در حالی که بازوی شما کبود شد صورت شما نیلی گشت و میخ در بر قلب طفلت بوسه زد اما ما هنوز بر جاییم و تنها کاری که می کنیم گریه است و قلم فرسودن .

دیگر زهرایی نیست که در زمان یخ زده ما از امام زمانمان حمایت کند و با او بیعت نماید و ما مردم همان مدینه ای هستیم که همه چیز را می بینیم و چشیدن تلخی مظلومیت ها و غربت ها را به اماممان واگذار نموده ایم و خود در گوشه ای ایستاده و فقط می گرییم .

زهرا در سر ولایت رفت اما ما ولی مان را در چشیدن تلخی مظلومیت و غربت تنها گذارده ایم و فقط گریه می کنیم نفرین بر ما که اینگونه ایم...

حدیث کسا پاره شد اما حدیث هر روزبیشتر بر سر زبانها می گردد...

نفرین بر سیاست بازی ها ما

آقاجان !

موکول می کنم گله از هجرتان را به بعد امروز حال مادرتان روبراه نیست

 شهادت مظلومانه و مغضوبانه مادر بی نشان حضرت ام الوجود فاطمه زهرا (س) را هزاران هزار بار به پیشگاه حضرت بقیة الله (عج) و امام خامنه ای تسلیت می گوییم

ما در غم مظلومیت زهرا قهقهه های تلخ گریه سر می دهیم . ما می دانیم مادرمان را مظلومانه با میخ در زدند می دانیم برای چه ناله های سوزبار طفلان زهرا با کینه های زهر آلود دنیا طلبان و فرومایگان پیوند خورده اما چه سود که فقط می دانیم ایکاش کمی هم می دیدیم که حادثه تلخ کوچه های بنی هاشم در امتداد زمان همواره تکرار می شود و زمانی به شکل صحرای کربلا ، زمانی در قالب شهدای شلمچه ، طلاییه ، فکه و... و اکنون هم به گونه ای دیگر در بحرین و در فاطمه کشی های دیگر همچنان اسب ظلمت و جهالت می تازاند . ایکاش برای یک بار هم که شده دست از تسلیت گفتن های تکراری برداریم و کمی زهرایی باشیم و با عمل خویش و با جان خویش به دفاع از حق و حقیقت می شتافتیم . ایکاش ما هم مثل فاطمه امیرالمؤمنینمان را تا پای همه هستیمان یاری می کردیم ایکاش اماممان را دوست می داشتیم و اطاعتش می کردیم اما ما فقط بلدیم به اماممان تسلیت های بی مزه و تکراری بگوییم غافل از این که امام ما دیگر زهرایی ندارد که با او بیعت کند و جان و طفل بر سر بیعت خود فدا کند . ما غافل از این هستیم که امام بی زهرای ما غریبانه سر به بیابانها گذاشته و هردوشنبه مویه های سوزناک بر گناهان و نافرمانی ها و پیمان شکنی های شیعیان شناسنامه ای خود سر می دهد . ما فاطمیون هستیم همان فاطمیونی که فاطمه شان جانش را به امام خود تقدیم نمود اما خودمان اماممان را تنها در بیابانهای غربت و در میان غصه های جانکاه قرنهاست رها کرده ایم . آه از پیمان شکنی ها و بیعت شکنی های مسلمانان شناسنامه ای که امام خود و نایب امام خود را در مظلومیتی بس غریبانه و جانکاه بی یاور گذارده اند

ای منتقم صورت نیلی مادر و ای منتقم بازوی شکسته اش زودتر بیا که ظلمها و بیعت شکنی های مسلمانان شناسنامه ای بیداد می کند

و ایکاش حرص قدرت و دنیا فریبمان نمی داد و به اسم اسلام پهلوی دختر پیغمبر اسلام را نمی شکستیم و خون شهدای اسلام را زیر پاهای قدرت و دنیاطلبی مان له نمی کردیم ایکاش اماممان را تنها نمی گذاشتیم و کمی هم به فکر آخرتمان بودیم ایکاش...

امام زمان تسلیت...!؟

امام خامنه ای تسلیت...!؟ 

و ما باز هم قهقهه های تلخ گریه سر می دهیم...!؟

زمانی که علی (ع) بدن زهرایش را به خاک می سپرد رو به طرف مرقد پیغمبر(ص) با چشمانی گریان ناله سر داد:

    لقد استرجعت الودیعه     ای رسول لله امانتت را باز گردادندم

شهر پیغمبر پر از بیداد شد         آسمان لبریز از فریاد شد

نخل ها بر سینه و سر می زدند       طایران عرش پرپر می زدند

چشم جبریل امین مبهوت بود      غرق ماتم عالم لاهوت بود

کینه وزی را عجب آموختند       قلب مادر را به طفلش دوختند

آن در و دیوار گلگون گشت وای    فرق حیدر غرق در خون گشت وای

ضرب سیلی دیده ای را تار کرد     مجتبی با زهر آن افطار کرد

با غلاف تیغ بازویی شکست      شمر روی سینه مولا نشست

روی مه را جوهر نیلی زدند        دختری در کربلا سیلی زدند

درب بیت وحی را افروختند       خیمه اهل حرم را سوختند

از دل زهرا برون شد بوی عود     بوی یاس و آتش و اسپند و دود

میخ در پهلوی محسن را درید     تیر شد بر حنجر اصغر رسید

تیغ را قنفذ در عالم تاب داد      دست عباس علی در شط فتاد

بس نیام و تیغ در رقص آمدند    بوسه بر پهلو و بر بازو زدند

کیست زهرا آسمانی در سجود     بوسه دستاس بر دستی کبود

عادیان زین سو آن سو آمدند       بند بر دستان دست حق زدند

دست حق در بیعت زنجیر شد    شیر حق بین دوصد خنزیر شد

گنبد نیلی گریبان چاک زد      عصمت حق را عدو بر خاک زد

فاطمه یعنی زدن در کوچه ها    مادری را پیش چشم بچه ها

چشم عالم لب به لب الماس شد     خاک یثرب مست بوی یاس شد

عالمی خاموش و بی مهتاب گشت    ارغوان رخ، ماه عالم تاب شد

عرش حق هم زین جفا در هوش شد    ذوالفقار مرتضی بی هوش شد

کیست زهرا یکه یار مرتضی       هم زره هم ذوالفقار مرتضی

آه زهرا نعره های حیدر است        نی که دختر، مادر پیغمبر است

روضه رضوان به زیر پای اوست     سینه غم چاک از غمهای اوست

چشم عین الله گریان امشب است    بعدازاین ام ابیها زینب است

گفت حیدر ای تمام جان من        طفل و بازویت بلا گردن من

قامتم را ای وجودت قائمه           کلمینی کلمینی فاطمه

فاطمه چشمان خود را باز کرد      با نگه روی علی را ناز کرد

دست حیدر را گرفت آن نازین     گفت ای مولا امیرالمؤمنین

هرچه گویی من اطاعت می کنم     غم مخور خود با تو بیعت می کنم

فاطمه گردد بلا گردان تو      هستی زهرا فدای جان تو

گرچه می دانی تو نیت های من        یا علی بشنو وصیت های من

غسل ده من را به زیر پیرهن       صبر کن در بستن بند کفن

ای امیرالمؤمنینم بوترات    جای من شب پیش طفلانم بخواب

جان فدایت ای پناه عالمین     جان تو جان حسن جان حسین

یا علی پیش حسینم وقت خواب     جان زهرا کاسه ای بگذار آب

چادری پنهان درون خانه کن        جای من موهای زینب شانه کن

جان زهرایت علی جان جای من      بوسه بر چشمان عباسم بزن

یا علی شب بر سر قبرم بمان         هل اتی! بر کوثرت یاسین بخوان

گفت و گفت و دیدگان بر هم گذاشت    هل اتی را غرق در ماتم گذاشت

چاره ساز عالمی بیچاره شد          کوثر و دخان ز قرآن پاره شد

یاس گلگون علی چون جان سپرد      نی که زهرا بل علی افتاد و مرد

شاپرکهاییم و خاکستر شدیم        وای مردم وای بی مادر شدیم

جای سیلی تا ابد بر روی ماست        تا قیامت میخ در پهلوی ماست

رد خون سینه ات بر جاده است       خاک چادر مهر هر سجاده است

آه مادر کودکانت خسته اند         چشم بر دست کبودت بسته اند

ای که عجل گفتی و مرگت رسید        عجلی گو تا فرج آید پدید

( شعر از مرحوم ابوالفضل سپهر)

بأی ذنبٍ قتلت

عشق یعنی عشق ناب فاطمه          بیت الاحزان خراب فاطمه

دل در عزای یاس پرپر خدا می سوزد و زبانه های آتش دلتنگی علی در شب های ویران مدینه سرود غربت می سراید و چه کسی می داند در این روزها بی فاطمه بودن ، در این روزهای دلتنگی و غربت، علی با خدای خویش چه نجوا می کند و داغ یاس کبود خود را چگونه با خدای فاطمه قسمت می کند؟! آه ای چشمان علی! بسوزید و بگریید که زهرای علی را با سیل خونین اشک بدرود باید گفت. حسنم! ای سپر بلای مادر در کوچه های غرور و سرمستی قباله فدک! بگو مگر  چه دیدی که اینگونه صدای ناله فرشتگان را به سوز دل خونینت پیوند زدی و با فریاد و فغان در غم صورت نیلی فاطمه رخ زرد نموده ای. تو که کوه صبر بودی،! تو که استواری ات قدمهای مدینه را می شناخت،! اینک چه شده که بدینسان بی تابی و مرغکان آسمان را با تب گریه هایت پرکنان و برسر زنان کرده ای! بگو که قباله فدک را از دست مادر گرفتند پاره کردند و بر صورتش سیلی زدند و گوشواره اش بر زمین افتاد بگو... بگو که مادر گفت به علی چیزی نگویی.

زهرا که رفت دیگر چه کسی دستان علی را ببوسد و به او بگوید روحی فداک یا امیرالمؤمنین. زهرا که رفت دیگر چه کسی فخر علی باشد و علمداری کند برای علی؛ زهرا که رفت دیگر چه کسی فاطمه باشد دیگر چه کسی زهرایی کند.

روحی فداک ای امام غریب فاطمه یا علی...