یک نفر می گفت تمام دین در نماز خلاصه می شود همه آنهایی که شهید شدند برای زنده ماندن نماز

بود امام حسین برای خواندن نماز ظهر عاشورا اصحابش را در برابر تیرهای دشمنان  قرار داد و حضرت   

ام الوجود فاطمه زهرا (س) با پهلویی شکسته و غرق خون و درد نماز اول وقت خود را با عشق کمال

یافته ای وصف نشدنی می خواند امیر المؤمنین (ع) در محراب نماز به اوج آسمان بندگی پرگشود

می گویند آقا امام زمان هر هفته که پرونده شیعیان را بررسی می فرمایند اولین چیزی که بدان توجه 

می کنند وضعیت نماز خواندن شیعیان است و در آن هنگامی که صدای قدمهای ظهورشان با دیوارهای

انتظار گره می خورد در کنار خانه کعبه یعنی قبله نماز مسلمانان ظهور می فرمایند

راستی ما نماز می خوانیم ؟!!!!

اگر نماز می خوانیم چطور می خوانیم ؟ من که هروقت نماز می خوانم تمام چیزهای گمشده ام را در

نماز پیدا می کنم !!!!! وای بر من که همین مقدار زمان اندکی که در طول شبانه روز به خالق خود

اختصاص می دهم بیشتر به فکر دنیا هستم تا به فکر خدا،،،،!!!! ایکاش امام حسین و مادر بزرگوارشان

دستم را بگیرند که من هم نماز عاشقانه حواندن را یاد بگیرم!!!!! ایکاش عاشقانه نماز بخوانم !!!!!

ایکاش در نماز به خدا بیاندیشم !!!!! ایکاش من هم آدم بشوم!!!!!!

 

اگه حسین ما نبود

 عشق اینهمه زیبا نبود

چیزی به اسم عاشقی

تو سینه دنیا نبود

                                             

اینجا کربلاست قتلگاه خون خدا

     حضرت زهرا (س) :

در کربلا فرزندم را با حیله و تزویر شهید می کنند

وای بر قاتلان او که عذاب دردناک وپستی و خاری بر آنها باد

امام حسین (ع) فرمودند:

عزت و بی نیازی(از جایگاه خود) بیرون آمده به گردش پرداختند چون با

"توکل" برخورد نمودند( خود را جلوه هایی از آن دیدند) و در آن مقیم گشتند

به یک میدان مین وسیع در فکه برخوردیم نزدیک که رفتیم با صنه عجیبی برخوردیم اول فکر کردیم لباس یا پارچه ای است که باد آورده اما جلوتر که رفتیم متوجه شدیم شهیدی که ظاهرا برای عبور نیروها از میان سیمهای خاردار خود را روی آن انداخته تا بقیه به سلامت گذر کنند بند بند استخوانهای بدن داخل لباس بود و در غربتی دوازده ساله روی سیم خاردار دراز کشیده بود

اینجا طلاییه است نزدیکترین نقطه ایران به کربلا  جایی که عشق به بلندای عظمت عظیم شهادت سر تعظیم فردآورد

اینجا کربلای ایران است همانجا که شهید همت به عهد خود وفا کرد همانجا که در خیبر تکه تکه شد

غروب طلاییه انگار غروب عاشوراست صدای شیون زمین نمناک کربلا در گوش طلاییه نجوایی عاشقانه دارد انگار که خون کربلا در رگهای طلاییه جاری باشد

نگاه رمل های طلاییه چه آشناست با چشمان اشکبار می گوید پا روی خون شهدا نگذارید و بگذرید  

دلم خیلی برا راهیان نور تنگ شده انگار همین دیروز بود که به بچه های هیئت رفتیم

قتلگاه شهدا

وقتی برای اولین بار رفت بودم یه احساس خاصی داشتم یه جورای احساس غریبی

می کردم فکر میکردم اونایی که شهید شدن آدمای عجیب غریبی بودن فکر می کردم

شهادت کار یه عده آدم خاصه که خدا تو سرنوشتشون نوشته که باید شهید بشن اما

وقتی رفتم اونجا نظرم عوض شد وقتی یادمان های شهدا رو می دیدم یا راوی ها

خاطرات شهدا و عملیاتا رو برامون می گفتم فهمیدم شهدا خیلی هم عجیب غریب

نبودن

شهدای ما مثل همه این آدمای هستن که من اطرامون می بینیم با این تفاوت که اونا

دنبال یه چیز دیگه و به فکر یه حای دیگه بودن اما ما و آدمای اطرافمون تو چارچوب

تنگ دنیا گیر افتادیم

من فهمیدم که این سرنوشت ادما نیست که شهادت رو براشون تعیین بلکه خود ما

هستیم که باید تکلیفمون رو با خودمون و خدامون روشن کنیم هرکی شهادت بخواد

باید همتشو داشته باشه و لازم نیست که عجیب غریب باشه

آنکه تورا شناخت جان را چه کند

فرزند و عیال و خانمان را چه کند

دیوانه کنی هردو جهانش بخشی

دیوانه تو هر دو جهان را چه کند